هرگز از بی کسیه خویش مرنج

هرگز از دوری این راه مگو

و از این فاصله ها 

که میان من و توست

و هر آنگاه که دلت تنگ من است

بهترین شعر مرا قاب کن و پشت نگاهت بگذار

تا که تنهاییت از دیدن من جا بخورد

و بداند که دل من با توست

و همین نزدیکیست ، در کنار دل تو.....


***************************************************

***************************************************


طفلـی به نام شادی


 دیریست گمشده است


 با چشم‌های روشنِ براق


 با گیسویی بلند به بالای آرزو


 هرکس از او نشانـی دارد


 ما را کند خـــبر


 این هم نشان ما :


یک سو خلیج فارس


 سوی دگر خـــزر 


***************************************************

***************************************************


خــامه بـــه خون خود زدم، بلکه خبر بــه خان رسد

بس کــه تــو ظلم می کنی مرده به الاَمان رســـد

دیــر نباشد آنـــکه ایـــــن، بغـض هـــزاره بشکنــد

هــــر کــه بـر آورد ز دل، هر چــه که بر زبان رســد

می چــکد آبروی مـی، از لـــب شیـــر خواره گان !

اهل طــــرب نشسته تــــا، دولت این و آن رســـد

طـــی شــــــده دور دلبری، عهــــد عزیز پــــــروری

یـــوسف مـا بــه چـــاه غم، مانده که کاروان رسد

میــوه بــــاغ غفلتم، چــــــاره ز ریشه کـــــن مــرا

تـــا سگ پیر می کشی، نوبـــــت روبـــهان رســد

خـــان و خلیفه می خورد! میــر و مــــراد می برد !

ســـاده رها نمی کند هــر کــه بــه آب و نان رسد

بنـــد ادب بــــریــــده ای! پــــــرده ما دریـــــده ای !

شحنه  بترس از آنکه ایــن، کارد به استخوان رسد