صد گره از جین من یک نگه تو وا کند

 

درد هر آنچه باشدم غمزه تو دوا کند

 

روح و روان من تویی راحت جان من تویی

 

گر بودم هزار غم جلوه تو رها کند

 

هر چه طبیب گویدم درد تو بی دوا بود

 

باورم آمد این که آن دیده تو شفا کند

 

مدعی ار که ریسمان سحر به پای میکند

 

اذن تو اژدهای را معجزه عصا کند

 

ترسم از آن که عاقبت شر عدو بگیرم

 

یاد تو می تواندم دفع دو صد بلا کند

 

گفتن و ما شنیدایم این که فلز طلا شود

 

لطف تو گر بود چه کس صحبت کیمیا کند

 

حامد خوش سخن که شد شهره در این بلا دلش

 

کیست که با حضور تو زمزمه جفا کند