نه تو  مانی و نه اندوه

 

 و نه هیچ یک از مردم این آبادی.....

 

به حباب نگران لب یک رود قسم

 

 و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

 

 غصه هم میگذرد

 

 آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند 

 

 لحظه ها عریانند...

 

به تن لحظه ی خود ، جامه اندوه مپوشان هرگز

 

**************************************************************

**************************************************************

**************************************************************

 

وقتی دل شکسته نیستان غربت است

                       تنها  بهشت  گمشده ی  ما عدالت  است

ای قاتلان عاطفه اینجا چه میکنید ؟

                      اینجا که  خاک  پاک  شهیدان غربت است

وقتی بهشت را به  زر سرخ میخرید

                        چشمانتان  شکاف  تنور   قیامت  است

منت چه مینهید ؟ که عمق نمازتان

                       خمیازه ای به  گودی محراب راحت است

یک سوی کاخ زرد دلان سبز می شود

                   یک سوی چهره ها همه سرخ از خجالت است